ΜΕ ΤΗ ΜΑΘΗΣΗ, Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΡΟΣΑΡΜΟΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΛΑΖΕΙ: όπως μετατρέπουμε την έρημο σε περιβόλι, έτσι με τη μάθηση γινόμαστε ικανοί να αλλάξουμε το ρεύμα της ιστορίας.
Με τη μάθηση που είναι φαινόμενο καθολικό μέσα στο σύμπαν της ζωής, κάθε ζωντανό ον επιδιώκει και πραγματοποιεί δυο σκοπούς: α] δραστηριοποιεί και κατευθύνει τις δυνάμεις του για να προσαρμοστεί όσο γίνεται καλύτερα, στο φυσικό και (αν είναι άνθρωπος) στο ιστορικό περιβάλλον β] αποκτά την ικανότητα και τα μέσα ν’ αλλάζει τούτο το περιβάλλον, να το τροποποιεί, να το αναμορφώνει, για να επιτύχει την ικανοποίηση των αναγκών και (αν είναι άνθρωπος) των φιλοδοξιών του.
ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΘΗΣΗ ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Κατά βάθος, οι δυο αυτές διαδικασίες είναι αλληλένδετες και αλληλέγγυες, η μία συμπληρώνει και εξασφαλίζει την άλλη. Για τούτο μπορούμε να τις συμπλέξουμε μέσα σ’ ένα και τον ίδιο ορισμό. Με τη μάθηση λοιπόν, κατά την πλατύτερη έννοια της, όπως μπορούμε να μετατρέψουμε την έρημο σε περιβόλι, έτσι γινόμαστε ικανοί να αλλάξουμε και το ρεύμα της Ιστορίας, να εγκαινιάσουμε μιαν άλλη αντίληψη των πραγμάτων, μιαν άλλη ευαισθησία, άλλα ηθικά μέτρα, άλλες κοσμολογικές ιδέες. Τότε η μάθηση φτάνει στο πλήρωμά της. Όταν είναι μεταβολή όχι μόνο του εαυτού μας στη σχέση του με το φυσικό και ιστορικό κόσμο, αλλά και του φυσικού και του ιστορικού κόσμου σε σχέση με μας.
Η ΜΑΘΗΣΗ ΠΟΥ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗ ΜΙΜΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΤΕΡΟΦΩΤΗ
Το πώς όμως αρχίζει η μάθηση, το πώς μπαίνει ο νεοφερμένος στον κόσμο άνθρωπος, το έχει πει απλά και σωστά ο Αριστοτέλης: μπαίνει με τη μίμηση. Αυτή είναι η πρώτη μορφή της μάθησης. Όσα πρωτομαθαίνουμε τα μαθαίνουμε με τη μίμηση. Ας σημειωθεί όμως ότι η «μίμηση» έχει μεγάλο πλάτος. Δεν είναι μόνο η μηχανική επανάληψη ενός μορφασμού ή μιας χειρονομίας, αλλά γενικά η χωρίς αντίσταση παραδοχή αυτού που ακούμε, η απομνημόνευση και εκτέλεση των σωματικών και των διανοητικών χειρισμών που μας έχουν εντυπωσιάσει για την ευκολία και την αποτελεσματικότητά τους. Τούτο, το πρώτο και κατώτερο στάδιο της μάθησης, θα το ονομάσουμε ετερόφωτη, ετερόνομη, ανεύθυνη μάθηση. Είναι η μάθηση που παίρνει το φως από αλλού και δεν σηκώνει η ίδια το βάρος ευθύνης. Όσα, στο στάδιο τούτο, αισθανόμαστε, σκεπτόμαστε, εγκρίνουμε, αποδοκιμάζουμε, λέγουμε και πράττουμε, άλλοι τα έχουν αντιληφθεί, κρίνει και καθιερώσει. Εμείς τα βρήκαμε έτοιμα και, χωρίς ούτε να τα συζητήσουμε ούτε να τα βασανίσουμε, τα ντυνόμαστε όπως ένα φόρεμα. Στην ετερόφωτη μάθηση έχουν τη ρίζα τους οι προλήψεις, οι δεισιδαιμονίες, οι τετριμμένες αλήθειες, και επειδή οι έξεις αυτές έχουν περάσει πια μέσα στη νόηση και στο θυμικό μας, όταν καμιά φορά συλλάβουμε τον εαυτό μας να δυσπιστεί ή να λοξοδρομεί, του καταλογίζουμε βαρύ λάθος και έχουμε αίσθημα ενοχής. Δεν δεχόμαστε ότι είναι δικαίωμά μας η ελευθερία να βγούμε έξω από το μεγάλο ποτάμι.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΥΤΟΦΩΤΗ ΜΑΘΗΣΗ
Η ριζική ανακαίνιση της παιδείας, η χάραξη νέων δρόμων μακριά από τους χιλιοπατημένους, η επαναστατική πρωτοτυπία είναι γεγονότα μεγάλης κλίμακας στην ιστορία του πνεύματος. Και γίνονται δυνατά με την απόσειση του ζυγού της ετερόφωτης μάθησης, με τον τραχύ αγώνα να ξαναδούμε για πρώτη πάλι φορά τον κόσμο γύρω μας και μέσα μας τον εαυτό μας. Δηλαδή με την τροπή προς τη μάθηση που θα ονομάσουμε αυτόφωτη, αυτόνομη, υπεύθυνη. Ας δηλώσω όμως αμέσως ότι η μάθηση αυτή είναι τέρμα ιδεατό, όριο προς το οποίο μπορούμε να τείνομε, όχι όμως και να το φτάσουμε. Κάθε προσέγγιση μας πείθει ότι βρισκόμαστε πολύ περισσότερο μακριά απ’ όσο νομίζαμε πριν. Και αυτό ίσως είναι η καλύτερη απόδειξη ότι είμαστε στο σωστό δρόμο. Οπωσδήποτε, πρέπει να μεθοδεύσομε τη λειτουργία των συνειδησιακών μας δυνάμεων, για να κατορθώσουμε να αποσπάσουμε από το πεδίο έλξης της ετερόφωτης και να μπούμε στο πεδίο έλξης της αυτόφωτης μάθησης.
Με τη μάθηση που είναι φαινόμενο καθολικό μέσα στο σύμπαν της ζωής, κάθε ζωντανό ον επιδιώκει και πραγματοποιεί δυο σκοπούς: α] δραστηριοποιεί και κατευθύνει τις δυνάμεις του για να προσαρμοστεί όσο γίνεται καλύτερα, στο φυσικό και (αν είναι άνθρωπος) στο ιστορικό περιβάλλον β] αποκτά την ικανότητα και τα μέσα ν’ αλλάζει τούτο το περιβάλλον, να το τροποποιεί, να το αναμορφώνει, για να επιτύχει την ικανοποίηση των αναγκών και (αν είναι άνθρωπος) των φιλοδοξιών του.
ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΘΗΣΗ ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Κατά βάθος, οι δυο αυτές διαδικασίες είναι αλληλένδετες και αλληλέγγυες, η μία συμπληρώνει και εξασφαλίζει την άλλη. Για τούτο μπορούμε να τις συμπλέξουμε μέσα σ’ ένα και τον ίδιο ορισμό. Με τη μάθηση λοιπόν, κατά την πλατύτερη έννοια της, όπως μπορούμε να μετατρέψουμε την έρημο σε περιβόλι, έτσι γινόμαστε ικανοί να αλλάξουμε και το ρεύμα της Ιστορίας, να εγκαινιάσουμε μιαν άλλη αντίληψη των πραγμάτων, μιαν άλλη ευαισθησία, άλλα ηθικά μέτρα, άλλες κοσμολογικές ιδέες. Τότε η μάθηση φτάνει στο πλήρωμά της. Όταν είναι μεταβολή όχι μόνο του εαυτού μας στη σχέση του με το φυσικό και ιστορικό κόσμο, αλλά και του φυσικού και του ιστορικού κόσμου σε σχέση με μας.
Η ΜΑΘΗΣΗ ΠΟΥ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗ ΜΙΜΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΤΕΡΟΦΩΤΗ
Το πώς όμως αρχίζει η μάθηση, το πώς μπαίνει ο νεοφερμένος στον κόσμο άνθρωπος, το έχει πει απλά και σωστά ο Αριστοτέλης: μπαίνει με τη μίμηση. Αυτή είναι η πρώτη μορφή της μάθησης. Όσα πρωτομαθαίνουμε τα μαθαίνουμε με τη μίμηση. Ας σημειωθεί όμως ότι η «μίμηση» έχει μεγάλο πλάτος. Δεν είναι μόνο η μηχανική επανάληψη ενός μορφασμού ή μιας χειρονομίας, αλλά γενικά η χωρίς αντίσταση παραδοχή αυτού που ακούμε, η απομνημόνευση και εκτέλεση των σωματικών και των διανοητικών χειρισμών που μας έχουν εντυπωσιάσει για την ευκολία και την αποτελεσματικότητά τους. Τούτο, το πρώτο και κατώτερο στάδιο της μάθησης, θα το ονομάσουμε ετερόφωτη, ετερόνομη, ανεύθυνη μάθηση. Είναι η μάθηση που παίρνει το φως από αλλού και δεν σηκώνει η ίδια το βάρος ευθύνης. Όσα, στο στάδιο τούτο, αισθανόμαστε, σκεπτόμαστε, εγκρίνουμε, αποδοκιμάζουμε, λέγουμε και πράττουμε, άλλοι τα έχουν αντιληφθεί, κρίνει και καθιερώσει. Εμείς τα βρήκαμε έτοιμα και, χωρίς ούτε να τα συζητήσουμε ούτε να τα βασανίσουμε, τα ντυνόμαστε όπως ένα φόρεμα. Στην ετερόφωτη μάθηση έχουν τη ρίζα τους οι προλήψεις, οι δεισιδαιμονίες, οι τετριμμένες αλήθειες, και επειδή οι έξεις αυτές έχουν περάσει πια μέσα στη νόηση και στο θυμικό μας, όταν καμιά φορά συλλάβουμε τον εαυτό μας να δυσπιστεί ή να λοξοδρομεί, του καταλογίζουμε βαρύ λάθος και έχουμε αίσθημα ενοχής. Δεν δεχόμαστε ότι είναι δικαίωμά μας η ελευθερία να βγούμε έξω από το μεγάλο ποτάμι.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΥΤΟΦΩΤΗ ΜΑΘΗΣΗ
Η ριζική ανακαίνιση της παιδείας, η χάραξη νέων δρόμων μακριά από τους χιλιοπατημένους, η επαναστατική πρωτοτυπία είναι γεγονότα μεγάλης κλίμακας στην ιστορία του πνεύματος. Και γίνονται δυνατά με την απόσειση του ζυγού της ετερόφωτης μάθησης, με τον τραχύ αγώνα να ξαναδούμε για πρώτη πάλι φορά τον κόσμο γύρω μας και μέσα μας τον εαυτό μας. Δηλαδή με την τροπή προς τη μάθηση που θα ονομάσουμε αυτόφωτη, αυτόνομη, υπεύθυνη. Ας δηλώσω όμως αμέσως ότι η μάθηση αυτή είναι τέρμα ιδεατό, όριο προς το οποίο μπορούμε να τείνομε, όχι όμως και να το φτάσουμε. Κάθε προσέγγιση μας πείθει ότι βρισκόμαστε πολύ περισσότερο μακριά απ’ όσο νομίζαμε πριν. Και αυτό ίσως είναι η καλύτερη απόδειξη ότι είμαστε στο σωστό δρόμο. Οπωσδήποτε, πρέπει να μεθοδεύσομε τη λειτουργία των συνειδησιακών μας δυνάμεων, για να κατορθώσουμε να αποσπάσουμε από το πεδίο έλξης της ετερόφωτης και να μπούμε στο πεδίο έλξης της αυτόφωτης μάθησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου