ΣΤΕΛΙΟΣ ΡΑΜΦΟΣ:

«Να στερηθούμε τη νοσταλγία που μας θρέφει»
 

(...) Το κρίσιμο πρόβλημα, κατά τη δική μου αντίληψη, είναι ότι το εγχείρημα που ονομάζουμε «συμπολιτισμό», αυτό που οι ξένοι λένε acculturation (δηλαδή πώς μια κουλτούρα παίρνει τα πιο ενεργά στον ιστορικό χρόνο στοιχεία της και μέσα απ’ αυτά διασταυρώνεται με έναν πιο προηγμένο πολιτισμό), αυτό το συχνό φαινόμενο για τη σύγχρονη οικουμένη εδώ αποτυγχάνει επί μονίμου βάσεως, διότι το επιχειρούμε με δάνεια μέσων και όχι πρόσληψη αρχών. (…)

Δεν είναι βέβαιο ότι ο Έλληνας μπορεί να λειτουργήσει με τον τρόπο που λειτουργεί ο Δανός ή ο Ολλανδός, αλλά η σύνθεση θα αρχίσει από τη στιγμή που θα αρχίσει να μας απασχολεί η λογική των πραγμάτων και όχι ένα πάρε-δώσε μ’ αυτά χωρίς καμιά εσωτερική προέκταση. Αυτό θα μας επιτρέψει να βγούμε από μια ατροφική ατομικότητα, η οποία είναι το μεγάλο ανθρωπολογικό μας πρόβλημα. Ζούμε σε εποχές και κοινωνίες που απαιτούν πρωτοβουλίες και ενέργειες, ενώ εμείς διαπλάθουμε έναν αδύναμο άνθρωπο. Εάν όμως αυτός βρεθεί σε θεσμικά πλαίσια ανεπτυγμένων κοινωνιών, ελευθερώνει τον μπλοκαρισμένο δυναμισμό του. (...)
 

(Προδημοσίευση από συνέντευξη στη ΝΕΑ ΕΥΘΥΝΗ, τχ. 14, Νοε.-Δεκ. 2012)