Αντίλαλος από την ξεχασμένη σοφία     

των αρχαίων Ελλήνων

«Κάθε τι που είναι κοινό πρέπει να  διδάσκεται από κοινού.  

Συγχρόνως δεν πρέπει κανείς πολίτης να νομίζει ότι ανήκει

στον εαυτό του·  όλοι ανήκουν στην πολιτεία και ο καθέ-

νας είναι ένα μικρό μέρος τής πόλης.   Η επιμέλεια κάθε

μορίου προορίζεται και αποβλέπει στην επιμέλεια τού όλου.

Σ’  αυτό πρέπει να επαινέσει κανείς τους Σπαρτιάτες,  γιατί

καταβάλλουν μεγάλη φροντίδα για τα παιδιά και μάλιστα

την αγωγή τους την καθιστούν κοινή.

Είναι φανερό, λοιπόν, ότι η νομοθεσία πρέπει να κανονίσει

τα θέματα της παιδείας…

Δεν πρέπει όμως να μας διαφεύγει τι είδους πρέπει να είναι

η παιδεία και με ποιο σύστημα πρέπει να δίνεται.  Υπάρχει

διαφωνία,  γιατί δεν θεωρούν    ότι όλοι οι νέοι πρέπει να

μαθαίνουν τα  ίδια και όσον αφορά στην αρετή και όσον

αφορά στον άριστο βίο, ούτε είναι ορισμένο καθαρά κατά

πόσο η εκπαίδευση πρέπει να αποβλέπει μάλλον στην

ανάπτυξη τού πνεύματος ή στη διάπλαση τού ήθους.

Το σημερινό σύστημα τής παιδείας συγχύζει το ζήτημα και

κανένας δεν κατόρθωσε να εννοήσει, εάν με την εκπαίδευ-

ση πρέπει να επιδιώκονται μάλλον τα χρήσιμα για τη ζωή ή

εκείνα που οδηγούν στην αρετή ή τα περιττά.  Καμιά συμ-

φωνία δεν υπάρχει για όλα που συμβάλλουν στη αρετή·

εξάλλου δεν προτιμούν όλοι την ίδια αρετή - και ως εκ τού-

του διαφωνούν για τον τρόπο με τον οποίο αυτή εξασκεί-

ται».

Αριστοτέλους Πολιτικά-θ΄