Πίσω από το λούστρο της ανάπτυξης και της προόδου

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΚΟΣΜΟ: από τα μεγάλα λόγια…


«Δικαίωμα δεν είναι κάτι που μπορούν να σου δώσουν. Δικαίωμα είναι αυτό που κανείς δεν μπορεί να σου αφαιρέσει» (Άννα Ελεάνορ Ρούσβελτ)


Περισσότερα από 100 εκατομμύρια παιδιά βρίσκονται σήμερα εκτός σχολείου. Το 46% των κοριτσιών στις πιο φτωχές χώρες του κόσμου δεν έχουν πρόσβαση στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση (από την ετήσια έκθεση της ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΑΜΝΗΣΤΙΑΣ 2006)


«Τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν σημασία επειδή προσφέρουν ένα ισχυρό και συναρπαστικό όραμα ενός καλύτερου και δικαιότερου κόσμου, καθώς και ένα χειροπιαστό σχέδιο για το πώς θα φτάσουμε εκεί» (Αϊρίν Χαν)


Χιλιάδες άνθρωποι έχουν τεθεί υπό κράτηση χωρίς απαγγελία κατηγορίας ή δίκη, έχουν υποβληθεί σε βασανιστήρια και κακομεταχείριση, στο όνομα της αντιτρομοκρατίας. 104 χώρες βασάνισαν ή κακομεταχειρίστηκαν ανθρώπους (από την ετήσια έκθεση της ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΑΜΝΗΣΤΙΑΣ 2006)


Πίσω από το λούστρο (άρθρο της Τασούλας Καραϊσκάκη στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 16-12-2005)

Ότι η κούρσα της προόδου δεν οδήγησε σε έναν καλύτερο κόσμο, είναι βέβαιο. H πρόοδος ταυτίστηκε με το κυνήγι του κέρδους και την υποταγή της πολιτικής στις ανάγκες της οικονομίας, και έχασε τον αρχικό της προορισμό: την εξάλειψη των αποστάσεων και την κοινωνική δικαιοσύνη. Οι ελίτ διαχείρισης των παγκόσμιων πραγμάτων μεγέθυναν την κοινωνική αδικία και οδήγησαν την ανθρωπότητα σε ένα πολύ ολισθηρό μονοπάτι με την άγρια και ακόρεστη εξάντληση του φυσικού πλούτου, την άνευ ορίων ανάπτυξη. 

    Πρόοδος –με την ιστορική έννοια– έπαψε να συντελείται από καιρό: τεκμήριο, η εκπτώχευση των τριών τετάρτων του παγκόσμιου πληθυσμού. Πλήθος τα σκλαβοπάζαρα του κόσμου. Ανατριχιαστικές οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ζουν εκατομμύρια άνθρωποι. Τόσο το αίμα, ο πόνος, η εξαθλίωση, που δεν συγκινούν πλέον πολλούς. O πιο ασθενής κρίκος στη νυσταλέα αδιαφορία μας, τα παιδιά, που δεν θα φάνε σοκολάτες, αλλά δουλεύουν για την παραγωγή τους, δεν θα παίξουν με παιχνίδια, αλλά κατασκευάζονται από τα χέρια τους, παιδιά που δουλεύουν έγκλειστα σε φάρμες, βιομηχανίες, οίκους ανοχής...
   Τριακόσια εκατομμύρια παιδιά δουλεύουν υπό άθλιες συνθήκες. Τα 186 εκατ., από αυτά, σε ορυχεία, χημικές βιομηχανίες, μονάδες εντατικής γεωργίας με υπερχρήση φυτοφαρμάκων...
    Αντί να παίζουν, να γελούν, να μαθαίνουν γράμματα, ιδροκοπούν νυχθημερόν κλειδωμένα σε αχούρια, με ελάχιστο φαγητό, καμία περίθαλψη, αληθινοί σκλάβοι (1,2 εκατ. παιδιά τον χρόνο πουλιούνται ή παραχωρούνται έναντι χρέους από τους γονείς τους σε εργοδότες ή κυκλώματα). Κάθε χρόνο γεννιούνται περί τα 130 εκατ. παιδιά. Από αυτά, τα 11 εκατ. θα πεθάνουν από πείνα και αρρώστιες, ενώ άλλα 50 εκατ. δεν θα δηλωθούν και θα απορροφηθούν πάραυτα από γαιοκτήμονες και κυκλώματα σεξουαλικής και άλλης εκμετάλλευσης.
      «Ματοβαμμένα» χαρακτήρισε προ ημερών Kαναδός κοινωνιολόγος τα παιχνίδια που κατακλύζουν αυτές τις ημέρες τις δυτικές αγορές. Πλέον ακραίο παράδειγμα η Kίνα (για τη μαζικότητα της εκμετάλλευσης). Ως γνωστόν, το 55% της παγκόσμιας παραγωγής παιχνιδιών είναι κινεζικά. Kατά την περίοδο αιχμής στην Kίνα πάνω από τρία εκατ. παιδιά μέχρι 14 ετών ζουν κλειδωμένα σε 2.800 εργοστάσια, όπου δουλεύουν το λιγότερο 16 ώρες την ημέρα (από τις 8 το πρωί μέχρι τα μεσάνυχτα, ή και τις δύο, τρεις το πρωί), εφτά μέρες την εβδομάδα για δυο–τρεις συνεχείς μήνες. Aν δεν είναι όσο παραγωγικά επιβάλλεται, αν φύγουν μια νύχτα από το εργοστάσιο, αν αργήσουν στην τουαλέτα πάνω από πέντε λεπτά κ.λπ., τους αφαιρούν μεροκάματα. H ατμόσφαιρα είναι βαριά, γεμάτη ίνες, ρύπους από χημικά και συνθετικά υλικά (τα παιδάκια ανακατεύουν με γυμνά χέρια τα συστατικά και τις μπογιές των πλαστικών παιχνιδιών που έχουν ενοχοποιηθεί στη Δύση για καρκινογένεση). Πολύ συχνά εκδηλώνονται φωτιές στα εργοστάσια και μικρά παιδάκια καίγονται. Περισσότερο αφανείς είναι οι θάνατοι από λευχαιμία, ασθένειες των πνευμόνων, του συκωτιού, των νεφρών.
    «Kτήματα» των αφεντικών στην πιο τρυφερή ηλικία τους. Πριν από λίγο καιρό ένα 13χρονο αγόρι τραυμάτισε σοβαρά το χέρι του σε μηχάνημα εργοστασίου παιχνιδιών. Το πήγαν στο νοσοκομείο. Μαζί και ο διευθυντής της μονάδας. «Μπορώ να σώσω το χέρι του παιδιού», είπε ο γιατρός. «Αν το κόψεις θα κοστίσει λιγότερο;» ρώτησε ο διευθυντής. «Ναι», απάντησε ο γιατρός. «Τότε, κόψ’ το!».

Αναρτήθηκε από Τάσος Κάρτας στις 9:41 π.μ.

Ετικέτες Πίσω από το λούστο της ανάπτυξης και της προόδου