Ένα από τα πράγματα που δεν... αλλάζουν σ' αυτή τη χώρα είναι οι αλλαγές στην εκπαίδευση! Κάθε υπουργός Παιδείας εφαρμόζει τη δική του εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Και πριν καλά καλά στεριώσει, έρχεται ο επόμενος και προχωρεί σε δικές του αλλαγές. Και πάει λέγοντας...
«Και πρώτα απ' όλα, τι εννοούμε λέγοντας παιδεία; Την πληροφορία, την τεχνική, το δίπλωμα εξειδίκευσης που εξασφαλίζει γάμο, αυτοκίνητο κι ακίνητο, με πληρωμή την πλήρη υποταγή του εξασφαλισθέντος ή την πνευματική και ψυχική διάπλαση ενός ελεύθερου ανθρώπου, με τεχνική αναθεώρησης κι ονειρικής δομής, με αγωνία απελευθέρωσης και με διαθέσεις μιας ιπτάμενης φυγής προς τ' άστρα;» (Μάνος Χατζιδάκις)
Ένα από τα πράγματα που δεν... αλλάζουν σ' αυτή τη χώρα είναι οι αλλαγές στην εκπαίδευση! Κάθε υπουργός Παιδείας εφαρμόζει τη δική του εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Και πριν καλά καλά στεριώσει, έρχεται ο επόμενος και προχωρεί σε δικές του αλλαγές. Και πάει λέγοντας...
Το ερώτημα είναι: Υπάρχει πράγματι Παιδεία;Ή απλώς και μόνο εκπαίδευση; Διότι Παιδεία σημαίνει διαμόρφωση καλλιεργημένων πολιτών, με κριτική σκέψη, όραμα και αντίληψη.
Αν η Παιδεία αυτό δεν το παρέχει, τότε μιλάμε απλώς και μόνον για εκπαίδευση. Που πρέπει να αλλάξει. Οριστικά και αμετάκλητα. Αλλά σε ποια κατεύθυνση; Και πού; Μήπως εκ των βάθρων; Και όχι, όπως γίνεται σήμερα, με αλλαγές κυρίως σε ΑΕΙ και ΤΕΙ και μάλιστα με ένα νόμο-πλαίσιο, που συναντά τις αντιδράσεις, όχι μόνον των φοιτητών, μα και σύσσωμης της ακαδημαϊκής κοινότητας. Με αλλαγές που αποφασίζονται από την κυβέρνηση χωρίς καμία συναίνεση. Και χωρίς κανένα ουσιαστικό και ειλικρινή διάλογο. Ούτε με το φοιτητικό κόσμο, δηλαδή με το αύριο αυτού του τόπου, ούτε με τους πρυτάνεις και τους καθηγητές, που ξέρουν από πρώτο χέρι τα προβλήματα και ως εκ τούτου είναι σε θέση να προτείνουν λύσεις.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η Σύγκλητος του Πολυτεχνείου Κρήτης αποφάσισε να στηρίξει τις ενέργειες της πανεπιστημιακής κοινότητας ενάντια στο νόμο, ενώ οι φοιτητές έχουν ξεσηκωθεί, ζητώντας την απόσυρσή του. Σε όλη την Ελλάδα έγιναν χθες φοιτητικές κινητοποιήσεις. Στην Κρήτη συνεχίζεται η κατάληψη του Πολυτεχνείου, ενώ κατάληψη ξεκινά σήμερα και στο ΤΕΙ του νησιού.
Ο πρύτανης του Πολυτεχνείου Κρήτης, Γιάννης Φίλης, σε δηλώσεις του στον τοπικό Τύπο («Χ.Ν.» - 24/8/2011), καταλόγισε προχειρότητα και βιασύνη στο υπουργείο, ενώ δήλωσε, μεταξύ άλλων, ότι «είμαστε σαφώς αντίθετοι με τις βασικές ιδέες τού κατατεθέντος νομοσχεδίου και λυπάμαι που το υπουργείο Παιδείας δεν άκουσε καθόλου την αγωνία μας». «Καταργείται το Πρυτανικό Συμβούλιο, που διαχειρίζεται τα ζητήματα της καθημερινότητας, που σημαίνει ότι για το παραμικρό θα πρέπει να συνεδριάζει η Σύγκλητος, κάτι που είναι τελείως παράλογο και αναποτελεσματικό», είπε ο κ. Φίλης και πρόσθεσε ότι συγχρόνως καταργείται ο ρόλος των αντιπρυτάνεων, με τον πρύτανη να καλείται πλέον να διεκπεραιώσει όλες τις υποθέσεις, πράγμα που είναι πρακτικά αδύνατο.
Πριν από λίγες ημέρες, χιλιάδες νέοι εισήχθησαν για άλλη μία χρονιά σε ΑΕΙ-ΤΕΙ. Μόνο από το Νομό Χανίων, ο αριθμός τους ξεπέρασε τους 1.300. Οι περισσότεροι από αυτούς πέρασαν σε σχολές της Κρήτης. Δηλαδή θα σπουδάσουν στον τόπο τους. Πιθανώς, η οικονομική κρίση τούς υποχρέωσε να παραμείνουν κοντά στο σπίτι τους και να μη φύγουν μακριά, κάτι που θα ανέβαζε τον οικογενειακό προϋπολογισμό.
Το ζήτημα είναι οι σπουδές τους στα Πανεπιστήμια να έχουν αποτέλεσμα. Τα παιδιά αυτά να βγουν στην αγορά εργασίας, χωρίς να αισθάνονται ότι τα χρόνια που προηγήθηκαν πάνε χαμένα. Και δεν θα πάνε χαμένα, αν τα πτυχία τους έχουν αντίκρισμα. Αν, δηλαδή, έχουν διαμορφωθεί οι συνθήκες, που θα επιτρέψουν την παραμονή τους στην Ελλάδα.
Το στοίχημα, λοιπόν, για την Ελλάδα είναι να κοιτάξει, επιτέλους, τα παιδιά της. Να πάψει να τα τρώει. Να τα σεβαστεί και να τα στηρίξει.
Να δώσει κίνητρα, τα οποία θα επιτρέψουν στους νέους να ζήσουν και να εργαστούν αξιοπρεπώς σ' αυτή τη χώρα.
Είναι, επιτέλους, καιρός η πολιτεία να σταθεί κοντά στα παιδιά αυτά. Αρκεί, όμως, να ενδιαφερθεί πραγματικά. Για τη νέα γενιά. Δηλαδή για το μέλλον του τόπου. Και όχι μόνο να νοιάζεται για τη συνέπειά της στις επιταγές του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος, που βυθίζουν την κοινωνία και επιτείνουν τα οικονομικά προβλήματα των πολιτών.
Διότι μια χώρα που δεν φροντίζει τα παιδιά της, είναι σαν να προετοιμάζεται για τη διάλυσή της.
[ΠΗΓΗ: Γιάννης Λυβιάκης, στη στήλη της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ «Ανάλυση στα Γεγονότα» 2 Σεπτεμβρίου 2011]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου